Όμως είναι περισσότερες οι λέξεις που θα χρειαστεί να αναθεωρήσουμε στην πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας. Αφού, αρκετές από τις υπάρχουσες, δεν αρκούν πλέον για να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει. Τέτοια παραδείγματα λέξεων που η σχιζοφρενής καθημερινότητα έχει υπερκεράσει είναι: κωλοπετσωμένος, ατομικιστής, λαμόγιο, αλλά και άλλες ποιο … "κλασικές", όπως: αδιάφορος, απατεώνας, ψεύτης, υποκριτής, κ.α. μάλιστα, υπάρχουν και αρκετές που θα πρέπει να διαγράψουμε εντελώς από τα λεξικά μας, όπως: αξία, δικαιοσύνη, εντιμότητα, ήθος, ευαισθησία κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ.
Βλέπετε, έχει ειπωθεί -και συμφωνούμε- ότι η έκταση της γλώσσας ενός λαού είναι το μέτρο του πολιτισμού του, κι εμείς δεν "δικαιούμαστε" πλέον το μέτρο λέξεων που αναφέρονταν σε υψηλές έννοιες και αξίες. Έχει πάψει να μας "αναλογεί".
Το διαδίκτυο -απλή αντανάκλαση της πραγματικότητας- μας το υπογραμμίζει σαν καθρέφτης που δεν λέει ψέματα.
Εκεί θα βρούμε αμέτρητες σελίδες αναλωμένες σε αντεγκλήσεις του τύπου: "όλοι εναντίων όλων". Θα συναντήσουμε απίστευτη σκληρότητα ακόμα και ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν έχουν συναντηθεί ουδέποτε μεταξύ τους, αλλά και την "μνήμη" της πρόσφατης ιστορίας του τόπου μας, την οποία διαρκώς "προσπερνάμε" ως στρουθοκάμηλοι.
Θα συναντήσουμε και θα θυμηθούμε δηλώσεις του τύπου: "λεφτά υπάρχουν", "μαζί τα φάγαμε", "Γνωρίζω πως θα ματώσουμε όλοι", κ.α.
Θα ακούσουμε ισχυρισμούς από κυβερνητικά στελέχη, με (δηλωθέντα) εισοδήματα άνω του μισού εκατομμυρίου ευρώ, ότι δεν έχουν να πληρώσουν το ειδικό τέλος που τους αναλογεί για τα ακίνητα τους.
Θα διαβάσουμε αναλύσεις της "κάτω" πλατείας Συντάγματος εναντίων της "πάνω" πλατείας Συντάγματος.
Θα απολαύσουμε στιγμιότυπα αγανακτισμένων να αγανακτούν … μεταξύ τους, σχεδόν την ίδια στιγμή που όλοι, αγανακτισμένοι και μη, "ξυλοφορτώνονται" από τους "ευσυνείδητα" εργαζόμενους αστυνομικούς των ΜΑΤ.
Μέχρι και λιβέλους εναντίων ανθρώπων που αυτοκτόνησαν, λόγω χρεών, θα συναντήσουμε. Επειδή -τάχα- υπήρξαν "ηλίθιοι" ή "πονηροί", που χρεώθηκαν και στην συνέχεια βυθίστηκαν στην κατάθλιψη και κατέληξαν στην αυτοκτονία.
Ομόνοια, όμως δεν θα βρούμε πουθενά, όσο κι αν ψάξουμε. Λες και κάποια παράδοξη πανούκλα έχει μολύνει καθένα μας και μόνο στον διπλανό του βλέπει πλέον τον "εχθρό". Λες και για να μπει σε μία σειρά τούτος ο τόπος πρέπει να "σφαχτούμε" μεταξύ μας. Κι αν δεν είναι αυτό απόδειξη ότι κάτι πηγαίνει πολύ στραβά, τότε ποια είναι άραγε;
Και μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό της πλήρους διάλυσης συνεχίζουν να ανθίζουν αμετανόητα άρθρα με φράσεις όπως: "Η Νέα Δημοκρατία που έκανε εκείνο…", "Το ΠΑΣΟΚ που έκανε το άλλο…" κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ.
Μα πότε πια θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι το "χρώμα" έχει από καιρό πάψει να έχει σημασία; Πότε θα καταφέρουμε να αποτινάξουμε το μαύρο που έχει κατακλύσει το μέσα μας, τις μέρες μας, το μέλλον μας, τις συνειδήσεις μας, την ίδια την ζωή μας; Πόσες μητέρες πρέπει ακόμη να αυτοκτονήσουν από την απελπισία, πόσοι επιχειρηματίες πρέπει να αυτοπυρποληθούν από την απόγνωση; Πόσες επιχειρήσεις πρέπει να κλείσουν, πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν;
Και μην σπεύσετε να σχολιάσετε ότι τέτοιου είδους ειδήσεις ή τοποθετήσεις, είναι φτηνή προπαγάνδα. Ίσως μερικές να είναι, αλλά δεν χρειάζεται να δει κάποιος ειδήσεις για να "πάρει είδηση" τί γίνεται γύρω μας. Τί πρέπει ακόμη να γίνει για να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα κυνήγι αλεπούς, όπου οι αλεπούδες είμαστε εμείς; Το "κεφάλι" μας είναι "επικηρυγμένο", τα σκυλιά ήδη μας έχουν πάρει στο κατόπι και σε λίγο, οι μέχρι πρότινος "φουντωτές ουρές" μας, θα κοσμούν κάποιο χειροποίητο … Port Clé!
"Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία" είχε γράψει ο Κάλβος και ο Μακρυγιάννης είχε προσθέσει στα απομνημονεύματά του:
"… Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση…"
Γιατί, στην λαϊκή ρήση: "ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε", η διαζευκτική διατύπωση, είναι σχήμα λόγου. Ο γιαλός είναι μια χαρά, εμείς πρέπει να κοιτάξουμε να … ισιώσουμε. Κι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ όσο ο καθένας μας συνεχίζει να αντιλαμβάνεται την Ελλάδα στα μέτρα που έχει το εμβαδόν του … καναπέ του, ή των τετραγωνικών του σπιτιού του. Διαφορετικά ανάμεσα σε όλες τις άλλες λέξεις που θα χρειαστεί να διαγράψουμε από τα λεξικά μας ας προσθέσουμε και το: "μαζί", και το "όλοι". Κάπως έτσι όμως στο τέλος θα μας μείνει μία λέξη και μόνον. Ένα μεγάλο: "ΤΙΠΟΤΑ" !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου