Αγανακτισμένοι; με Ποιούς; και Γιατί ;

Δύσκολες οι μέρες που πέρασαν μέσα στην κάψα του Αυγούστου αυτό το καλοκαίρι. Δύσκολες και οι μέρες που έρχονται στην μέσα στην μελαγχολία του Φθινοπώρου. Μα περισσότερο δύσκολο από όλα τ' άλλα, η πρόκληση να παραμένεις σταθερός στις αξίες που έχεις επιλέξει να υπηρετείς. 

 

Αφορμή αυτής της ανάρτησης όχι οι μέρες που πέρασαν ή εκείνες που έρχονται αλλά το νέο κάλεσμα των "αγανακτισμένων". Μπορεί να ακούγεται αντιφατικό αλλά όσο και αν φαντάζει οξύμωρο οι "αγανακτισμένοι" είναι ακόμα εδώ. Εδώ και μας … "παρακολουθούν".

 

Κρυφοκοιτάζουν από την γωνία να δουν αν εφησυχάσαμε, αν ξεχαστήκαμε, αν πάψαμε να είμαστε κι εμείς "αγανακτισμένοι" απ' όσα συμβαίνουν τριγύρω μας. Αν πέσαμε πάλι για ύπνο στον φιλόξενο καναπέ μας. Αν βολευτήκαμε ξανά στην πουπουλένια μας συνενοχή.

 

Μην τρομάζετε, δεν αναζητούμε να "ξυπνήσουμε" τις όποιες επαναστατικές σας διαθέσεις. Ούτε τυχόν ρηξικέλευθες ιδέες ανατροπής που "κοιμόνται" ύπνους (κατά φαντασίαν) δικαίου. Δεν έχουμε σκοπό να υποδαυλίσουμε -με αυτό μας το κείμενο- αντιεξουσιαστικές διαθέσεις. Γιατί, καθώς το γράφουμε, περισσότερο προβληματιζόμαστε οι ίδιοι -με τους εαυτούς μας- παρά επιζητούμε να προβληματίσουμε εσάς που το διαβάζετε. Όμως κάποια γεγονότα είναι εδώ και δεν πρόκειται να αλλάξουν εκτός αν αλλάξουμε εμείς.

 

Αντιμέτωποι πλέον με το φάσμα της ανεργίας (μετά την λήξη των συμβάσεών μας) έχουμε μόνον δυο επιλογές. 

 

Μπορούμε να συνεχίσουμε να "ζητιανεύουμε" ένα μεροκάματο από εκείνους που μας "φιλοξένησαν" σαν "βολικά κατοικίδια" για τόσο χρόνια, ή μπορούμε να αναζητήσουμε την τύχη μας εκεί … "έξω".

 

Εύκολο να το γράφεις -θα πει κάποιος- όμως πόσο δύσκολο είναι αυτό το βήμα όταν αποφασίσεις να το κάνεις ;!

 

Μπορεί να επιτύχουμε. Ίσως να και να "αποκατασταθούμε" επαγγελματικά. Ενδέχεται ακόμα και να "διαπρέψουμε". Όμως εκεί είναι που μπαίνει ο ουσιαστικός προβληματισμός.

 

Θα ξεχάσουμε; ή θα συνεχίσουμε να είμαστε γνήσια και επί της ουσίας "αγανακτισμένοι"; και αν παραμείνουμε "αγανακτισμένοι", με ποιόν τρόπο θα "αξιοποιήσουμε" αυτήν την αγανάκτηση για ένα καλύτερο αύριο; Δικό μας, των παιδιών μας, του γείτονα της διπλανής πόρτας, του απολυμένου -μέχρι χθες- συναδέλφου μας;

 

Βλέπετε αλήθεια είναι μία και δεν αλλάζει.

 

Ασυνείδητοι πολιτικοί θα υπάρχουν όσο υπάρχουν αδιάφοροι πολίτες, και άπληστοι εργοδότες θα υπάρχουν όσο υπάρχουν λουφαδόροι εργαζόμενοι.
 

Αν θέλουμε να κάνουμε την διαφορά, οφείλουμε να αρχίσουμε από τους εαυτούς μας.

 

Ναι ! είμαστε υπέρ του κινήματος των "αγανακτισμένων". Αλλά είμαστε υπέρ εκείνων των "αγανακτισμένων" που αντιλαμβάνονται ότι η πολυπόθητη αλλαγή αρχίζει πρώτα από εμάς. Με αυτήν την έννοιά λοιπόν: 

 

Ραντεβού στις 3 Σεπτέμβρη στις πλατείες,
αλλά και "ραντεβού" κάθε βράδυ με τους εαυτούς μας (γιατί η αληθινή υπέρβαση ξεκινά από ... "μέσα" ...)

 

Καλό μας μήνα.