Ο σπουδαίος κωμικός του θεάτρου και του κινηματογράφου άφησε την τελευταία του πνοή στον Ερυθρό Σταυρό, όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα. Ο Θανάσης Βέγγος εισήγαγε στον κινηματογράφο ένα ιδιαίτερα δικό του στυλ, γεμάτο κωμικό οίστρο, αεικίνητο και ασθμαίνοντα. Θα ακουγόταν - ίσως - υπερβολή αλλά δεν είναι. Με τον Βέγγο ο ελληνικός κινηματογράφος, ο λεγόμενος λαϊκός, βρήκε τον ιδανικότερο τύπο του, μια μοντέρνα εκδοχή του Καραγκιόζη και εδώ είναι ακριβώς το "κλειδί" που αποκωδικοποιεί τον "γρίφο" γιατί ο Καραγκιόζης δεν υπήρξε ποτέ κωμικός και μόνον.
Τί ήταν άραγε ο Θανάσης Βέγγος;
Ένας κωμικός ηθοποιός ή μήπως ένας τραγικά κωμικός.
Δεν θα δώσουμε την απάντηση. Όμως μπορούμε να κάνουμε μερικές σκέψεις.
Πόσο τυχαίο είναι άραγε το γεγονός ότι, σε μεγάλο μέρος του έργου του υποδύθηκε τον "καθημερινό άνθρωπο" με όσα προβλήματα τον κατατρέχουν; Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που οι ταινίες του σκηνοθετήθηκαν και κινηματογραφήθηκαν. Όμως τα περισσότερα από τα προβλήματα που κατέτρεχαν εκείνον τον λαχανιασμένο "καθημερινό άνθρωπο", εξακολουθούν να ταλανίζουν κι εμάς σήμερα.
Με τις διεθνείς εξελίξεις να "τρέχουν" και τις κοινωνικο-οικονομικές αναταραχές και ζυμώσεις να "βράζουν" το μόνο που προκύπτει είναι μία "φτηνή" δικαιολογία προκειμένου η ιστορία να επαναλαμβάνεται δίχως "τύψεις".
Από την εποχή που ο Θανάσης Βέγγος μεταναστεύει ως "συμβασιούχος" στην Γερμανία, μέχρι το σημερινό αδιέξοδο των "υπεράριθμων συμβασιούχων του Δημοσίου" μεσολάβησαν τόσο χρόνια όσο ένα ζάπινγκ από το κανάλι των ειδήσεων στο κανάλι του "κλασικού" Ελληνικού κινηματογράφου. Αν αφαιρέσουμε την σκόπιμη υπερβολή της σκηνοθεσίας τα υπόλοιπα παραμένουν βασανιστικά όμοια.
Φυσικά οι ιθύνοντες δεν θα πάψουν ποτέ να ισχυρίζονται ότι αυτός που "φέρει την ευθύνη" για την "άλωση" του κράτους είναι ο πολίτης. Μάλιστα είναι τέτοια η μεθοδικότητα και η συνέπεια με την οποία το προβάλουν ώστε οποιοσδήποτε "καθημερινός άνθρωπος" στο τέλος αποπροσανατολίζεται. Μαθαίνει να λέει είτε "ναι" είτε "όχι" δίχως κρίση, απλώς και μόνον για να μετριάσει τα παθήματα και την ταλαιπωρία.
Έτσι όταν έρχεται εκείνη η κρίσιμη στιγμή που καλείται να "σκεφθεί" είναι πλέον αδύνατον.
- Είσαι Δεξιός;
- Είσαι Αριστερός;
- Είσαι κεντρώος;
Όμως τί να απαντήσεις; Στην χώρα της σφαλιάρας ότι και να είσαι, είσαι πάντα "λάθος".
Αμίμητες "ατάκες" που σε κάνουν να θέλεις αυθόρμητα να φωνάξεις:
- Όχι! Συμβασιούχος είμαι!
Συμβασιούχος σε ένα κράτος ανάλγητο. Φτιαγμένο να "περιστρέφεται" μόνον γύρω από λογικές του τύπου:
- Δικός μας - Δικός σας
- Μπλε - Πράσινο κ.λπ.
Ενός κράτους, που το "εμείς" το αντιλαμβάνεται μόνον όσον αφορά στον εαυτό του, ενώ για κάθε "καθημερινό άνθρωπο" - καθέναν μας δηλαδή - το μόνον που "προβλέπει", είναι η θέση του κωπηλάτη της γαλέρας.
Συμβασιούχος, σε μια ζωή "περιορισμένης ευθύνης" με ημερομηνία λήξης. Όμως και να το φωνάξεις ποιος θα σ' ακούσει;
Καλό ταξίδι "καλέ μας άνθρωπε" Θανάση.
Είθε εκεί που πηγαίνεις να είναι ένας καλύτερος κόσμος. Ένας κόσμος γεμάτος γέλιο. Όλοι εμείς οι "καθημερινοί άνθρωποι" θα σε θυμόμαστε με αγάπη και συγκίνηση.
Καλό σου ταξίδι!
Συμβασιούχος, σε μια ζωή "περιορισμένης ευθύνης" με ημερομηνία λήξης. Όμως και να το φωνάξεις ποιος θα σ' ακούσει;
Καλό ταξίδι "καλέ μας άνθρωπε" Θανάση.
Είθε εκεί που πηγαίνεις να είναι ένας καλύτερος κόσμος. Ένας κόσμος γεμάτος γέλιο. Όλοι εμείς οι "καθημερινοί άνθρωποι" θα σε θυμόμαστε με αγάπη και συγκίνηση.
Καλό σου ταξίδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου