Γράμμα από έναν φίλο...

Σας παραθέτουμε το mail που λάβαμε από ένα φίλο, ο οποίος θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του και το σεβόμαστε. 


Το κείμενο το παραθέτουμε αυτούσιο, οι επισημάνσεις είναι δικές μας.

Αγαπητοί φίλοι (επιτρέψτε μου την έκφραση κι ας μην γνωριζόμαστε),

Παρακολουθώ την προσπάθειά σας από την αρχή της και προσωπικά είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος με την αγωνία σας. Αν και δεν εργάζομαι με κάποιο παρόμοιο καθεστώς, αισθάνομαι μεγάλη αγανάκτηση για την αδικία που προσπαθούν να εφαρμόσουν επάνω σας, και μάλιστα χρησιμοποιώντας την δικαιολογία των νόμων - δήθεν - και του Συντάγματος.

Όμως είμαι επίσης σε θέση να γνωρίζω, από πρώτο χέρι - που λένε - ότι μαζί σας έχουν στρατευθεί και πολλοί άλλοι άνθρωποι, σε μία τιτάνια μάχη να ανατραπεί αυτό που φαντάζει σχεδόν αδύνατο. Δεν το γράφω ούτε για να προστεθεί από κάτω κάποιο σχόλιο του τύπου «ευχαριστούμε» ούτε για να σας «χαϊδέψω» τα αυτιά. Το γράφω απλώς επειδή νομίζω ότι ούτε που φαντάζεστε το πόσοι πολλοί είναι μαζί σας.

Άνθρωποι που δεν σας γνωρίζουν προσωπικά αλλά που εργάζονται και στηρίζουν την κίνησή σας αθόρυβα. Που προωθούν δελτία τύπου, γράφουν σε blogs, ακόμη και «χρηματοδοτούν» σε ορισμένες περιπτώσεις όλον αυτό τον αγώνα. Κάποτε με ιδέες, κάποτε και αλλιώς.

Άνθρωποι που δεν θα τους συναντήσετε ποτέ ή που κι αν κάποια στιγμή διασταυρωθείτε μαζί τους, δεν θα τους αναγνωρίσετε, γιατί δεν θα ξέρετε ότι ήταν εδώ. Δίπλα σας.

Άνθρωποι που δεν θα «κερδίσουν» τίποτα περισσότερο εκτός και μόνον από ένα πλατύ χαμόγελο όταν θα έρθει εκείνη η μέρα που μία «υπερνομοθετική» τοποθέτηση κάποιου Ανώτατου Δικαστηρίου, θα ανατρέψει αυτήν την «διά νόμου αδικία».

Γιατί αυτό θα γίνει και να μου το θυμηθείτε.

Με αυτό το θάρρος - λοιπόν - θέλω να σας θυμίσω ότι δεν είναι καιρός για διαιρέσεις. Αντίθετα. Είναι καιρός για την μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση.

Δεν είναι εύκολο - το ξέρω - είναι όμως απόλυτα αναγκαίο.

Ξέρω ότι είναι πιθανόν να παρεξηγηθώ. Όμως σας βεβαιώ, δεν επιχειρώ να «κάνω μάθημα» σε κανέναν.

Απλώς, αισθάνομαι μία παράξενη θλίψη όταν βλέπω να «σας παίρνει από κάτω». Άλλοτε με αιχμές, άλλοτε με παραίτηση, άλλοτε με αμφισβήτηση, άλλοτε με ανυπομονησία κι άλλοτε με εσωτερικές συγκρούσεις. Δεν θα σας πω ψέματα. Χρειαζόμαστε κι εμείς οι  «πίσω απ' τις κάμερες» την δική σας αισιοδοξία για να συνεχίζουμε.

Δεν θα γράψω τίποτα περισσότερο. Ίσως ήδη να «το έχω παρακάνει». Θα κλείσω μόνον επαναλαμβάνοντας μία από τις προηγούμενες φράσεις μου.

Είμαστε πολλοί που ξενυχτάμε (και το ξενυχτάμε δεν το βάζω σε εισαγωγικά) μαζί σας τα βράδια «δουλεύοντας σκληρά» γιατί πιστεύουμε ότι σ' αυτή την μάχη δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή παρά μόνον η νίκη.

Σας παρακαλώ συγχωρήστε μου την παρέμβαση και την επόμενη φράση:

Σας παρακαλώ κρατηθείτε μαζί, αξίζει τον κόπο.

Πολύ φιλικά,

Ένας φίλος