Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ (του ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ)
- Οι επισημάνσεις δικές μας -
Μονά ζυγά δικά μας. Όταν ο Άρειος Πάγος αποφασίζει κατά των συμβασιούχων, «παίζει το παιχνίδι της κυβέρνησης». Όταν αποφασίζει υπέρ των συμβασιούχων, «η Δικαιοσύνη ανθίσταται». Όταν κηρύσσεται παράνομη η απεργία στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας, «είναι γραμμή να χτυπηθούν οι κινητοποιήσεις». Όταν κρίνεται νόμιμη η δεκαήμερη απεργία στα ΕΛΠΕ, με τους δεκαεπτά μισθούς και το επίδομα εργένη, ουδέν σχόλιον.
Αναμφισβήτητα, η απονομή της δικαιοσύνης δεν είναι απαλλαγμένη από υποκειμενικότητα, λάθη, αντιφάσεις, ακόμη και πολιτικές επιρροές. Αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί η στάση των κομμάτων απέναντί της θυμίζει τη στάση των ποδοσφαιρικών ομάδων απέναντι στους διαιτητές. Το πέναλτι είναι δίκαιο ή άδικο, με μοναδικό κριτήριο αν μας συμφέρει ή δε μας συμφέρει. Όχι μόνο τα κόμματα της Αριστεράς, που, έτσι κι αλλιώς, έχουν αναγάγει σε ιδεολογία την αμφισβήτηση της «αστικής δικαιοσύνης» και ονειρεύονται να την αντικαταστήσουν με κάποια άλλη που ποικίλλει ανάμεσα στο άγνωστο και στη δικαιοσύνη του Εμβέρ Χότζα. Ακόμη περισσότερο, αυτή η κυκλοθυμία είναι υπόθεση των δύο μεγάλων κομμάτων, που επαίρουν ή ψέγουν τη δικαιοσύνη ανάλογα με το συμφέρον της στιγμής. Ο πολιτικός κόσμος έτσι έχει διαπαιδαγωγήσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, να μην πιστεύει στο θεσμό και να νομίζει ότι ο δικαστής που ανεβαίνει στην έδρα έχει πάρει γραμμή από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Ή από τον πρόεδρο του ΣΕΒ, αυτοπροσώπως.
Αλλά κι αυτό, με τη σειρά του, είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας, όπου άτομα ή ομάδες ανάγουν τον εαυτό τους σε μέτρο των πάντων και αναρωτιούνται γιατί οι υπόλοιποι πηγαίνουν αντίθετα στο μονόδρομο. Στην Κερατέα, για παράδειγμα, οι κάτοικοι που σκάβουν ορύγματα στο δρόμο και πετούν μολότοφ σε σπίτια αστυνομικών έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι «υπερασπίζονται το Σύνταγμα». Το Σύνταγμα, βεβαίως, δε γράφει πουθενά ότι η υπεράσπισή του σημαίνει να αγνοούνται οι δικαστικές αποφάσεις σε καθεστώς δημοκρατίας, αλλά οι κάτοικοι της Κερατέας και οι «σύμμαχοι» στον πόλεμο έχουν πεισθεί ότι δικαστές, αρχαιολογικές υπηρεσίες, περιβαλλοντολόγοι απειλούν τη συνταγματική νομιμότητα. Οι νεαροί που καταστρέφουν τα μηχανήματα του μετρό, οι «οργισμένοι πολίτες» που επιτίθενται σε πολιτικούς, οι πανεπιστημιακοί που απειλούν να κλείσουν τις σχολές διεκδικώντας το δικαίωμα να μην αλλάξει τίποτε στα ΑΕΙ, οι καθηγητές που αρνούνται και να συζητήσουν με το υπουργείο πώς θα αναπληρωθούν οι χαμένες ώρες, είναι απλώς άλλες όψεις του ίδιου φαινομένου. Μια κοινωνία σε κρίση εγωκεντρισμού.
Μονά ζυγά δικά μας. Όταν ο Άρειος Πάγος αποφασίζει κατά των συμβασιούχων, «παίζει το παιχνίδι της κυβέρνησης». Όταν αποφασίζει υπέρ των συμβασιούχων, «η Δικαιοσύνη ανθίσταται». Όταν κηρύσσεται παράνομη η απεργία στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας, «είναι γραμμή να χτυπηθούν οι κινητοποιήσεις». Όταν κρίνεται νόμιμη η δεκαήμερη απεργία στα ΕΛΠΕ, με τους δεκαεπτά μισθούς και το επίδομα εργένη, ουδέν σχόλιον.
Αναμφισβήτητα, η απονομή της δικαιοσύνης δεν είναι απαλλαγμένη από υποκειμενικότητα, λάθη, αντιφάσεις, ακόμη και πολιτικές επιρροές. Αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί η στάση των κομμάτων απέναντί της θυμίζει τη στάση των ποδοσφαιρικών ομάδων απέναντι στους διαιτητές. Το πέναλτι είναι δίκαιο ή άδικο, με μοναδικό κριτήριο αν μας συμφέρει ή δε μας συμφέρει. Όχι μόνο τα κόμματα της Αριστεράς, που, έτσι κι αλλιώς, έχουν αναγάγει σε ιδεολογία την αμφισβήτηση της «αστικής δικαιοσύνης» και ονειρεύονται να την αντικαταστήσουν με κάποια άλλη που ποικίλλει ανάμεσα στο άγνωστο και στη δικαιοσύνη του Εμβέρ Χότζα. Ακόμη περισσότερο, αυτή η κυκλοθυμία είναι υπόθεση των δύο μεγάλων κομμάτων, που επαίρουν ή ψέγουν τη δικαιοσύνη ανάλογα με το συμφέρον της στιγμής. Ο πολιτικός κόσμος έτσι έχει διαπαιδαγωγήσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, να μην πιστεύει στο θεσμό και να νομίζει ότι ο δικαστής που ανεβαίνει στην έδρα έχει πάρει γραμμή από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Ή από τον πρόεδρο του ΣΕΒ, αυτοπροσώπως.
Αλλά κι αυτό, με τη σειρά του, είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας, όπου άτομα ή ομάδες ανάγουν τον εαυτό τους σε μέτρο των πάντων και αναρωτιούνται γιατί οι υπόλοιποι πηγαίνουν αντίθετα στο μονόδρομο. Στην Κερατέα, για παράδειγμα, οι κάτοικοι που σκάβουν ορύγματα στο δρόμο και πετούν μολότοφ σε σπίτια αστυνομικών έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι «υπερασπίζονται το Σύνταγμα». Το Σύνταγμα, βεβαίως, δε γράφει πουθενά ότι η υπεράσπισή του σημαίνει να αγνοούνται οι δικαστικές αποφάσεις σε καθεστώς δημοκρατίας, αλλά οι κάτοικοι της Κερατέας και οι «σύμμαχοι» στον πόλεμο έχουν πεισθεί ότι δικαστές, αρχαιολογικές υπηρεσίες, περιβαλλοντολόγοι απειλούν τη συνταγματική νομιμότητα. Οι νεαροί που καταστρέφουν τα μηχανήματα του μετρό, οι «οργισμένοι πολίτες» που επιτίθενται σε πολιτικούς, οι πανεπιστημιακοί που απειλούν να κλείσουν τις σχολές διεκδικώντας το δικαίωμα να μην αλλάξει τίποτε στα ΑΕΙ, οι καθηγητές που αρνούνται και να συζητήσουν με το υπουργείο πώς θα αναπληρωθούν οι χαμένες ώρες, είναι απλώς άλλες όψεις του ίδιου φαινομένου. Μια κοινωνία σε κρίση εγωκεντρισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου