Δημοκρατία σε κόμμα (*)

Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν σημεία στίξης και ήξεραν πολύ καλά τί έκαναν. Γιατί κανονικά, τα σημεία στίξης δεν έχουν καμία χρησιμότητα όταν κάποιος ξέρει να μιλά και να γράφει. "Too much" θα μου πεις. Έτσι κι μείς που είμαστε πολύ καλοί στο να παίρνουμε πράγματα ολόκληρα και να τα κάνουμε μισά, να "συγχωρούμε" και να ανεχόμαστε την αμάθεια, να βρίσκουμε βολικό το ευτελές και να αποφεύγουμε το κοπιώδες,  είπαμε να το αλλάξουμε. Τότε είναι που ήρθαν στην ζωή μας οι τελείες και τα κόμματα.

 

Τί κακό να σου κάνει μία τελεία; - θα μου πεις (δεν πειράζει λέγε εσύ κι εγώ θα απαντώ).

 

Εντάξει, η τελεία είναι άκακη από την φύση της. Μικρή και στρογγυλή, ξέρεις εύκολα που να την βάλεις ακόμα και από πού να τη βγάλεις ξέρεις. Δεν την φοβάσαι. Τα κόμματα όμως; πολύ πονηρό πράγμα το κόμμα. 

 

Αρχικά έχει ύποπτο σχήμα, μοιάζει λίγο με αγκίστρι. Αλλά γι' αυτό θα μιλήσουμε παρακάτω. Έπειτα, έτσι και δεν το βάλεις εκεί που πρέπει, η πρόταση από κόμματος στην αρχιτεκτονική (μπαρ με ροκ-τζαζ μουσική), πέφτει σε κώμα στην εντατική κι άντε εσύ να τη ζωντανέψεις μετά…

 

Δεν  με πιστεύεις; Ορίστε μία… "ακομμάτιστη" απόδειξη:

 

"Ήξεις αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις".

Μετάφραση: με κόμμα ΠΡΙΝ το "ουκ"
Θα πας θα επιστρέψεις, (κόμμα) δεν θα πεθάνεις στον πόλεμο.

Μετάφραση: με το κόμμα ΜΕΤΑ το "ουκ"
Θα πας θα επιστρέψεις δεν, (κόμμα) στον πόλεμο θα πεθάνεις.

  

(για ευνόητους λόγους αφήσαμε το "δεν" στο ίδιο σημείο και δεν ανασχηματίσαμε την πρόταση γράφοντας: "Θα πας, δεν θα επιστρέψεις, θα πεθάνεις στον πόλεμο").

 

Όπως είναι φανερό το κόμμα έχει κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Και ποια είναι η δουλειά του παρακαλώ; - θα ρωτήσεις πάλι, πάνω που προσπαθώ να σε προλάβω.

 

Μα να μετακινεί το νόημα κατά κει που βολεύει κάθε φορά - απαντώ.

 

Όταν λέμε το νόημα, εννοούμε φυσικά και ότι αυτό συμπαρασύρει. Εν τέλει την ίδια την αποτύπωση της αλήθειας. Χμ! ενδιαφέρον ακούγεται…

 

Αφού είδαν - λοιπόν - οι άνθρωποι πόσο βολικό πράγμα είναι το κόμμα το έβαλαν και εκεί που θα μπορούσε να φανεί περισσότερο "παραγωγικό" από οπουδήποτε αλλού. Στην πολιτική. Το ξεκίνησαν από τα πεζοδρόμια, με όλη την λαϊκή βάση που ταιριάζει στις νέες ιδέες - άλλωστε πρέπει να είσαι και λίγο του δρόμου για να κάνεις τέτοια "κόλπα" - και μετά, το στρογγυλοκάθισαν στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Στην Βουλή, στον κρατικό μηχανισμό, στον στρατό, στην δικαστική εξουσία, παντού. Μέχρι και στο συνδικαλιστικό κίνημα του βρήκανε θέση να θρονιαστεί. 

 

Αρχικά το σχέδιο πήγαινε καλά. Κανείς δεν φαινόταν να ενοχλείται και μάλιστα πολύς κόσμος εισέπραξε την αίσθηση ότι τώρα πια είχε "κάπου να ανήκει". Αργότερα όμως τα πράγματα αγρίεψαν. Όταν τα κόμματα κατάλαβαν πόση μεγάλη "εξουσία" ασκούσαν στην έκφραση, την διατύπωση και την εκφορά της αλήθειας άρχισαν να "ξεσαλώνουν".

 

Μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο, τα κόμματα φτάσανε από βοηθητικά σημαδάκια μέσα στην πρόταση να γίνουν φτηνά υποκατάστατα των εννοιών, πρίσματα παραμορφωτικά της ουσίας. Οι λέξεις ισοπεδώθηκαν, έγιναν "στρογγυλές" δίχως βάρος, τα πάντα μπορούσαν να εκφράζονται "κομψά" σύμφωνα με "τα καλά και συμφέροντα". Αρκούσαν μερικά κόμματα, (κόμμα) στις σωστές θέσεις. Αν - πάλι - το επόμενο πρωί κάτι έπρεπε να αλλάξει, και τί μ' αυτό; κουνάγαμε τα κόμματα και η αλήθεια παρέμενε διαρκώς σε κατάσταση… κωματώδη.

 

Φαίνεται όμως ότι οι καιροί αλλάζουν κι εμείς που είμαστε καλοί στο να παίρνουμε κάτι ολόκληρο και να το κάνουμε μισό, κουραστήκαμε από τα μισαδάκια που τόσο καιρό φτιάχναμε και θέλουμε πίσω το ολόκληρό μας. Καλή είναι η πανίδα αλλά η ανεξέλεγκτη αύξησή της δημιουργεί την λεγόμενη αστική πανίδα που και προβλήματα δημιουργεί και σε ειδικούς τρόπους αντιμετώπισης καλεί. Όσο για την πολιτική πανίδα τί να πεις; Ούτε μπόγιας την πιάνει ούτε φόλα. Η ταχύτητα με την οποία αναπαράγονται αυτά τα κομματόσκυλα (χαρακτηριστικός τύπος ημι-αγρ(ο)ί(κ)ου σκύλου σε κομματόδη κατάσταση - αυτή η "κατάσταση" γράφεται πάντα με όμικρον), είναι κάτι δημογραφικά πρωτοφανέρωτο, ενώ η επιστήμη απελπισμένη, σηκώνει τις μασχάλες ψηλά. 

 

Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία μας. Οι τίτλοι του τέλους έχουν αρχίσει να "τρέχουν" στην οθόνη και έφτασε η ώρα που όλα αυτά τα πονηρά κόμματα θα μάθουν, ότι εμείς ορίζουμε την αλήθεια και όχι αυτά. Αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από "εργαλεία" μας. Κανονικά θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε - ή κι έτσι θα μπορούσαν να οριστούν - ως συλλέκτες της λαϊκής βούλησης. Έργο τους είναι να μεταφέρουν αυτή την βούληση, στην εθνική αντιπροσωπεία και να συνεχίσουν να την υπηρετούν. Δεν είναι αυτά αρμόδια να εκπορεύσουν την λαϊκή εντολή και στην συνέχεια να την εκπορνεύσουν, υποβάλλοντάς και επιβάλλοντάς την, στα πειθήνια ανδρείκελα των πολιτών που τα στηρίζουν άκριτα, με την μορφή ημίψηλου φορεμένου σφιχτά - βαθιά μέχρι τ' αυτιά.

 

Αν πάλι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, (κόμμα) δεν πειράζει. (τελεία)

 

Η δημοκρατία μας μπορεί να έχει πέσει σε κώμα, (κόμμα) όμως η Ελληνική ψυχή ξέρει με ποιο τρόπο να βάζει τελεία και παύλα σε κάθε μορφής ζυγούς, όταν οι περιστάσεις το καλούν.

 

Μπορεί εμείς να "πιαστήκαμε" στο όμοιο με αγκίστρι πονηρό κόμμα, (κόμμα) όμως το μεγάλο κόμμα, (κόμμα) εύκολα γίνεται από αγκίστρι τσιγκέλι και μετά, (κόμμα) περιμένει υπομονετικά ποιόν θα … "φιλοξενήσει".- (τελεία και παύλα)

Σημείωση του συντάκτη:

(*) Το άρθρο δεν αποτελεί φιλολογικό πόνημα, χρησιμοποιεί συμβολική γλώσσα και "ερμηνεύεται" ορθά με γνώμονα τους έμμεσους ή άμεσους υπαινιγμούς του. Σε καμία περίπτωση, πάντως: "κατά γράμμα".