Η Ελλάδα υπήρξε πάντοτε σημαντικός στρατηγικός στόχος, τι στόχος δηλαδή - σκέτος μεζές υπήρξε - λόγω της γεωπολιτικής της θέσης και όχι μόνον. Το πόσες φορές αντιμετώπισε στρατιωτικές απειλές είναι λίγο -πολύ γνωστό. Το πόσες φορές - όμως - αντιμετώπισε επιβουλές που εκφράζονταν μέσω πολιτικών ή και οικονομικών εκβιασμών, ίσως ούτε που το συνειδητοποιούμε.
Φυσικά, στην ροή της ιστορίας υπήρξαν πρόσωπα που είχαν την οξύνοια να διακρίνουν αυτές τις "επιθέσεις" και - όπως ήταν αναμενόμενο - τις καυτηρίασαν έντονα. Χαρακτηριστικό δείγμα; παράδειγμα; υπόδειγμα; (επιλέξτε εσείς τον χαρακτηρισμό που σας καλύπτει), αποτελεί ο Γιάννης Μακρυγιάννης (1794 - 1864) πολεμιστής, έμπορος, στρατηγός και ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, πιο γνωστός ως Στρατηγός Μακρυγιάννης. Ο ξεχωριστός αυτός υπηρέτης του έθνους, στα απομνημονεύματά του αναφέρεται στους πολιτικούς της Ευρώπης εκείνης της εποχής και στηλιτεύει με αιχμηρότατο τρόπο την αρνητική επιρροή τους στα εθνικά μας θέματα.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα που αναφέραμε παραπάνω. Είναι ένα "δύσκολο" κείμενο - λόγω της γλώσσας του - όμως κάθε πρότασή του, "αξίζει τον κόπο".
Το θλιβερό είναι ότι, εκατόν πενήντα χρόνια μετά, η ιστορία επιλέγει να επαναληφθεί με αξιοσημείωτη ομοιότητα. Γι' αυτό, κατά την άποψή μας - το παρακάτω κείμενο - δεν αξίζει - απλώς - να διαβαστεί. Αξίζει να ... διαβάζεται τακτικά!
"... Χάριτες μεγάλες χρωστάγει η πατρίδα ‘σ όλους τους ευεργέτες και καταξοχή ‘σ αυτούς τους γενναίους κι’ αγαθούς άντρες. Ότι αυτείνοι, αφού οι συνεισφορές τους ήταν κι’ όντως μεγάλες και μας ανάστησαν εις τα δεινά μας, δεν θυσίασαν ποτές δόλο κι’ απάτη, να κατατρέχουν πεθαμένους ανθρώπους οι ζωντανοί και οι αντρείγοι. Δεν θέλουν την γης και την θάλασσα να την ρουφήσουν αυτείνοι, να μην ζήσουν άλλοι δυστυχείς και κατασκλαβωμένοι και καταφρονεμένοι τόσους αιώνες. Αφού ο Θεός τους λυπήθη και θέλει να τους αναστήση, οι άνθρωποι τους καταπολεμούν να τους φάνε, να τους χάσουνε, να τους σβύσουνε να μην ξαναειπωθούν Έλληνες.
Και τι σας έκαμεν αυτό τ’ όνομα των Ελλήνων εσάς των γενναίων αντρών της Ευρώπης, εσάς των προκομμένων, εσάς των πλουσίων; Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότης κοπίαζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα με αρετή, με ΄λεικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότη και να την αναστήσουν νάχη αρετή και φώτα, γενναιότητα και πατριωτισμόν. Όλοι αυτοί οι μεγάλοι άντρες του κόσμου κατοικούνε τόσους αιώνες εις τον Άδη ‘σ έναν τόπον σκοτεινόν και κλαίνε και βασανίζονται δια τα πολλά δεινά που τραβάγει η δυστυχισμένη μερική πατρίδα τους. Χάνοντας αυτείνοι, εχάθη και η πατρίδα τους η Ελλάς, έσβυσε τα’ όνομά της. Αυτείνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά.
Έντυναν τους ανθρώπους αρετή, τους γύμνωναν από την κακή διαωή και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη και γένοταν δάσκαλοι της αλήθειας. Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβή εις τους απογόνους εμάς γύμναση τηα κακίας και παραλυσίας. Τέτοι αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν. Μια χούφτα απόγονοι εκείνων των παλαιών Ελλήνων χωρίς ντουφέκια και πολεμοφόδια και τ’ άλλα τ΄ αναγκαία του πολέμου ξεσκεπάσαμεν την μάσκαρα του Γκραν Σινιόρε, του Σουκτάνου, οπούχε εις το πρόσωπόν του κ’ έσκαζε εσέναν τον μεγάλον Ευρωπαίον. Και του πλέρωνες χαράτζι εσύ ο δυνατός, εσύ ο πλούσιος, εσύ ο φωτισμένος, και τον έλεγες Γκραν Σινιόρε, φοβώσουνε να τον ειπής Σουλτάνο. Όταν ο φτωχός ο Έλληνας τον καταπολέσημε ξυπόλητος και γυμνός και του σκότωσε περίτου από τετρακόσες χιλιάδες ανθρώπους, τότε πολέμαγε και μ΄ εσένα τον χριστιανί με τις αντενέργειές σου και τον δόλο σου και την απάτη σου κ’ εφόδιασμα της πρώτες χρονιές των κάστρων. Αν δεν τα φοδίαζες εσύ ο Ευρωπαίγος, ήξερες που θα πηγαίναμεν μ’ εκείνη την ορμή.
Ύστερα μας γιομώσατε και φατρίες ο Ντώκινς μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσσους και δεν αφήνατε κανένα Έλληνα πήρε ο καθείς σας το μερίδιον του και μας καταντήσατε μπαλαρίνες σας και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας, ότι δεν την αιστανόμαστε.
Το παιδί όταν γεννιέται δεν γεννιέται με γνώση, οι προκομμένοι άνθρωποι το αναστήνουν και το προκόβουν. Τέτοια ηθική είχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κ΄ εμάς τους δυστυχείς. Όμως του κάκου κοπιάζετε. Αν δεν πάρχει σ’ εσάς αρετή, υπάρχει η δικαιοσύνη του μεγάλου Θεού, του αληθινού βασιλέα. Ότι εκείνου η δικαιοσύνη μας έσωσε και θέλει μας σώση, ότι όσα είπε αυτός είναι όλα αληθινά και δίκαια και τα δικά σας ψέματα δολερά. Κι΄ όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούση, ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας, όχι των φιλανθρώπων υπηγόγωνέ σας, εσάς των ανθρωποφάγων όπ΄ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους και περασπίζετε τους άτιμους και παραλυμένους και καταντήσετε την κοινωνία παραλυσία."
Απόσπασμα από το Βιβλίο “ Απομνημονεύματα ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ“ Εκδόσεις ΜΕΡΜΗΓΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου