Ο Καιρός γαρ Εγγύς!

Πολλά έχουν γραφτεί για την κίνηση των "αγανακτισμένων", άλλα θετικά κι άλλα αρνητικά. Οι σχολιαστές, πλειστάκις δημοσιογράφοι, ενίοτε πολιτικοί, αναλύουν και στην συνέχεια συνθέτουν τις παρατηρήσεις τους προσπαθώντας να "ερμηνεύσουν" το φαινόμενο. Τα ερωτηματικά πολλά και άλλες τόσες οι διαφωνίες. Μία απ' αυτές -η σημαντικότερη ίσως- έγκειται στο ποια είναι η "ορθή ανάγνωση" όλης αυτής της όψιμης αγανάκτησης. Άραγε αποτελεί κοινωνικό ή πολιτικό φαινόμενο;

Ίσως να είναι πολύ νωρίς για να απαντηθεί το ερώτημα. Το γεγονός όμως είναι ένα:

Το γεγονός που παραμένει, είναι ότι η κίνηση των "αγανακτισμένων" ενεργοποίησε ανθρώπους από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και τάξεις. Μάζεψε στις πλατείες μικρούς, μεγάλους ακόμη και πολύ μεγαλύτερους, όλους με έναν κοινό σκοπό, μία κοινή επιθυμία, μία κοινή ανάγκη.

Να σταματήσει πια το πολιτικό σύστημα να λειτουργεί με τρόπο ώστε να υπηρετεί αποκλειστικά και μόνον τον εαυτό του. (Ας μην σπεύσει κάποιος να πει ότι ο ισχυρισμός δεν ισχύει, γιατί η απάντηση είναι απλή. Τα ρουσφέτια μπορεί να "εξυπηρετούν" όσους αποτελούν τους αυλικούς των κομμάτων, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι παρά "ψίχουλα" που προσφέρονται ως ευτελές αντάλλαγμα ενός ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους, και αποσκοπούν στην διαιώνιση της ίδιας ισορροπίας. Ήτοι: το "βόλεμα" όσων πολιτεύονται.)

Να λοιπόν πώς έγινε και μέσα από αυτήν την "κραυγή αγανάκτησης" άνθρωποι "ετερόκλητοι" ξένοι ως τα χτες, ενώνουν τις φωνές τους και απαιτούν μία ουσιαστική αναβάθμιση της Δημοκρατίας στην χώρα μας. Είναι πολύ πιθανόν, οι περισσότεροι από αυτούς να μην έχουν μορφοποιημένες προτάσεις αναφορικά με το "τί πρέπει να γίνει". Έχουν όμως αρκετά ξεκάθαρες θέσεις αναφορικά με ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΨΕΙ, κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο.

Μάλιστα οι περισσότεροι συμφωνούν σε ορισμένα βασικά σημεία όπως:

Να πάψει:

• Η ατιμωρησία όσων αποδεδειγμένα μετείχαν σε οικονομικά σκάνδαλα.
• Οι προκλητικές φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς.
• Η προκλητική ασυλία των βουλευτών.
• Οι χρηματοδοτήσεις των κομμάτων.
• Η κατ' επίφαση Δημοκρατία.
• Η κατάχρηση εξουσίας.

Αρνούνται να δεχθούν ότι:

• Μία κυβέρνηση που εκλέγεται από τον λαό μπορεί στην συνέχεια να τον αγνοεί επειδή δεν έχουν περάσει τα τέσσερα χρόνια και να τον θυμάται μετά.
• Μία κυβέρνηση που ορκίζεται στο Σύνταγμα μπορεί στην συνέχεια να το κάνει κουρελόχαρτο και να το παρακάμπτει.
• Μία κυβέρνηση να συνεχίζει να παραμένει στην εξουσία όταν έχει χάσει την λαϊκή αποδοχή και στήριξη.

Αισθάνονται ότι αδικούνται όταν:

• Οι περικοπές αφορούν μισθωτούς και συνταξιούχους αλλά όχι επιχειρηματίες.
• Καλούνται να πληρώσουν ένα χρέος που δεν δημιούργησαν εκείνοι.
• Ενοχοποιούνται πως δήθεν "τα έφαγαν μαζί" με τους πολιτικούς.

Αισθάνονται ότι εμπαίζονται όταν:

• Όλοι αυτοί που βρίσκονται στην Εθνική Αντιπροσωπεία εξυπηρετούν συμφέροντα ξένα προς τα συμφέροντα του λαού.
• Όλοι αυτοί που έχουν εκλεγεί από τον λαό "προσπερνούν" σήμερα την βούλησή του να ανακαλέσει την εντολή του προς αυτούς, θεωρώντας τους ακατάλληλους.
• Όλοι αυτοί που απόψε το βράδυ θα κληθούν να "τηρήσουν το Σύνταγμα" παρέχοντας ή όχι ψήφο εμπιστοσύνης δεν ενοχλούνται καθόλου όταν το παρέκαμπταν ανεχόμενοι την σύναψη μίας δανειακής σύμβασης με ελεεινούς όρους..

Φαίνεται ότι:

• Η βασικότερη από της αρχές της Δημοκρατίας -για όλους αυτούς- έχει πάψει να υφίσταται.
• Έχουν ξεχάσει ότι είναι εντολοδόχοι του Ελληνικού λαού και όχι εντολείς του.
• Παραβλέπουν το γεγονός ότι είναι υπόλογοι στους εντολείς τους και σε κανέναν άλλο.

Εντολείς σας κύριοι, είναι οι Έλληνες πολίτες, και οσονούπω, θα κληθείτε να λογοδοτήσετε -όπως οφείλετε- ιδιαίτερα όσο συνεχίζετε να αγνοείτε τόσο ανόητα αυτό που τόσο εύστοχα υπενθύμιζε στον εαυτό του ο Διονύσιος των Συρακουσών, αιώνες πριν, εξηγώντας στον "αφελή" Δαμοκλή:

"Το σπαθί το τοποθέτησα εγώ ο ίδιος εκεί για να μου θυμίζει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις για το λαό μου και σε πόσο μεγάλο κίνδυνο είναι η ζωή μου καθημερινά".